”რა არ ხდება ნადირობისას”

                      ”ანუ ამათ მინდორში რა უნდათ?”

ამბობენ, რომ მონადირის რამოდენიმე ”ტიპი” არსებობს, ასევე რაღაცნაირად ყოფენ ამ ტიპებს. ახლა აღარ ჩამოვთვლი ამ ტიპებს, რადგან მე არცერთს არ ვაღიარებ, ”რომანტიკოსი-მონადირის” გარდა!

რას ნიშნავს ”რომანტიკოსი-მონადირე”? , სულით ხორცამდე, ბუნებაზე, სამშობლოზე, ნადირ-ფრინველსა და ბოლოს თავგადასავლებზე შეყვარებულ ადამიანს.  ბოლომდე მესმის, იმ ნამდვილი მონადირისა, რომელიც ”სეზონის გახსნამდე” დღეებს და საათებს ითვლის, მაგრამ მიუხედავად ასეთი სული-მწარე მოლოდინისა, არ იკადრებს და ნადირობის დაწერილ თუ დაუწერელ ვადებს არ დაარღვევს. ”სეზონის” დროსაც, რომ მოენატრება თავისი საყვარელი სანადიროები და ვერ ძლებს მათ უნახავად. ყველანაირ საქმეს, რომ  გვერდზე გადადებს, რაც არ უნდა ”აუცილებელი და გადაუდებელი” იყოს და სანადიროდ რასაც ქვია გავარდება.  ამ ნამდვილი მონადირისთვის, ნადირობა იგივეა რაც თევზისთვის წყალი და ადამიანისთვის ჰაერ-ჟანგბადი!  კი, ბატონო. ამისა მესმის, რადგან ზუსტად მასე ვარ მეც და ბევრი ჩემი მონადირე-ნამგალი.

მაგრამ აი, იმათ რა ჯანდაბა უნდათ მინდორში, ვისზეც ქვემოთ მოგიყვებით ნაღდად არ ვიცი!  მინდორს პირობითად ვარქმევ და ზოგადად სანადიროდ რა უნდათო მაგას ვიძახი, მინდორი კიდევ იმიტომ, რომ ყველზე მეტად ასეთი ”მონადირეები” მწყერზე ნადირობისას გვხვდებიან.

დღესდღეობით და ზოგადად, თითქმის ყოველთვის, საქართველოში ისე იყო, რომ რაღაცა ”მოდას” აიტაცებდა ხალხი და ”ფეხის-ხმის-ამყოლნიც” ეგრევე უამრავნი გამოჩნდებოდნენ ხოლმე. ნადირობაში კი ეს ”უბედურება” განსაკუთრებით 21-ე საუკუნიდან შევამჩნიე. არ ვიცი, რისი ბრალია ეს და რა უდევთ თავში, ან რაზე ფიქრობენ ის ”მონადირეები”, მაგრამ ერთი კი ვიცი, რომ არც ბუნებისთვის და არც მომავალი, ”დამწყები” მონადირეებისთვის არ არის სასარგებლო მათი ”ბუნებაში” ბოდიალი!!

მათი ”ნადირობა” ყოველთვის ”ბუნებაში ქეიფით” მთავრდება. კი,ბატონო. რა სჯობია ნადირობის შემდეგ საყვარელ მონადირე-მეგობრებთან ერთად თითო ჭიქის დალევას, მაგრამ ამ ”მონადირეების” ”ტრაპეზობის” შემდეგ ბუნებაში ძალიან ბევრი ნაგავი რჩება! არადა, კაცი რომელიც 10-15 წუთის წინათ ”მთელი გრძნობით” სვავდა დედა-ბუნების სადღეგძელოს, ის ყრის თავისივე დედა-ბუნებაში პოლიეთილენის ნაგავს, რაც მართლაც დამღუპველია როგორც ფლორისათვის ასევე ფაუნისათვის!

არადა ამ ნაგავის და საკუთარი ნასუფრალის შეგროვებას და ერთ ცელოფანში ჩაყრას სულ 5 წუთი სჭირდება. რომელსაც შემდეგ თბილისში, სანაგვე ურნაში ჩააგდებ! ბუნებას კი ამ ნაგვის გადასამუშავებლად 100 წელი სჭირდება! ხო და ეს ჯიგრები იბრალებენ მონადირეები და პატრიოტები ვართო!!! ჰოდა, გეკითხებით მონადირეებო, არის ამ ”როჟების” ადგილი ბუნებაში ჩვენს გვერდით???

ნაგვის დატოვებას ვინ ჩივის ხანდახან, ან ცეცხლი დარჩებათ ანთებული, ან ხმელ ბალახში სიგარეტის ნამწვს გადააგდებს უყურადღებოდ და ტყის ან მინდვრის ხანძარიც გარანტირებული გვაქ!

ათიოდე წლის წინ, თბილისთან ახლოს ერთი კარგი ადგილი მქონდა შეგულებული იხვზე სანადიროდ. ამ ადგილას სულ რამოდენიმეჯერ შემხვდნენ ”მონადირეები”. ძირითადად მარტო ”ვნებივრობდი” ხოლმე ამ სანადიროში. ხანდახან რომელიმე ამხანაგთან ერთად დავდიოდი. იმ ადგილას პატარ-პატარა ტბებია, სადაც იხვი თითქმის ყოველთვის იჯდა ხოლმე. გასაბერი ნავით დავყვებოდი ხოლმე ამ ტბებს, იხვს ხან ვესროდი ხან ვერა, ხან მოვინადირებდი ხან ვერა. მოკლედ ვიყავი რა ჩემთვის ”განცხრომაში”. ერთხელ, ერთ ახლობელ ”მონადირესთან” ერთად წავედი, იმ ადგილას. ადრე დილას პირველად ერთ ტბას ვამოწმებდი ხოლმე, სადაც ყველაზე ხშირად იჯდა ხოლმე იხვი. მივეპარებდი ამ ტბაზე, ვესროდი, თუ მოვინადირებდი, მერე ნავს გავბერავდი ხოლმე და გამოსატანად ტბაში შევდიოდი. იმ დღესაც, პირველად ის ნაცადი ტბა მოვსინჯეთ მე და ამ ჩემმა ახლობელმა. მივეპარეთ ნაპირს, გადავხედეთ თუ რა ტბას იხვი ეგრევე აფრინდა, ვესროლე და ჩამოვაგდე. სროლაზე, იქვე ნაპირზე მოქეიფე ”მონადირეები” გამოგვეხმაურნენ. თურმე იქვე, ახლოში ისხდნენ და სვავდნენ. ან იმ დილა-უთენია რა ასმევდათ სასმელს. რას ესროლეო, მკითხეს. იხვს-მეთქი ვუპასუხე და საბარგულიდან ნავი ამოვიღეთ და გავბერეთ. შევედით ტბაში მე და ეს ჩემი ახლობელი. ეს ჩემი, იხვი წყალზე ტივტივებს, ის იყო უნდა მიგვეცურა იხვთან და გავარდა თოფი და ჩემს იხვთან ააშხეფა წყალი. გავცოფდი!  ვუღრიალე, ოე, სად ისვრი მეთქი? და ტიპი თავის მართლებით: ბოდიში, ძმა. აი იხვი დავინახე და მოვკალიო.

ბიჭო რა იხვი დაინახე, ეგ მკვდარია მეთქი.

-არა ძმაო რას ამბობ მე მოვკალი რა მკვდარიო??

აი, აქ უკვე ამეშალა ქეჩოზე ბალანი!  და ამ ჩემმა ახლობელმა, რომ იცოდა ჩემი ”რეკაშეტი” ხასიათი (ასეთ სიტუაციებში) და იმიტომაც რომ თვითონ კარგა მაგარი გულ-დედალია. სტაცა ამ იხვს ხელი, ნიჩბებს მოუსვა, მიაყენა იმათ ნაპირზე და იხვი მიაწოდა იმ ”ვავა მონადირეს” -აჰა აიღე შენიაო.

დაბნეულობისგან, პირი დამრჩა ღია!   ამან, ნავი უკან გამოაცურა და ჩუმად მეუბნება: წამო, რა. ძმურად დაანებე თავი ქონდეთ მაგათი კარგიც .........ო.

იმ, მომენტში რა გამაცინებდა?! ეხლა კი, ღიმილით მაგონდება, მაგრამ ”ვერდიქტი” ერთია: არც იმ იდიოტებს და არც მე, რომ მახლდა იმას არაფერი ესაქმებათ სანადიროში!!!!

ფრინველი, მილიონი აგიფრინდება და შეგხვდება, მაგრამ ამისთვის თუნდაც უცნობ მონადირეს როგორ უნდა აგინებინო თავი??

ერთ ტიპს ვიცნობდი. რომელიც, გულწრფელად მჯეროდა, რომ კაი კაცი და კაი მონადირე იყო. მართალია მასთან ერთხელ ან ორჯერ ვარ ნანადირები, მაგრამ სანამ ვინადირებდით ერთად, სულ ერთ სიტყვაში მივხვდი რა ”ფრუქტიც” იყო. ერთხელ, ვლაპარაკობდით, რომ ბევრ ხალხში და დიდ ”ხაზში” ნადირობა არ მიყვარს მეთქი. სულ, დაძაბული ვარ მეთქი ვინ საით ისვრის, ყველას უნდა უყურო მეთქი. ამან, ” ჰო რა, მეც ვერ ვიტან ბევრ ხალხში ნადირობას, სულ დაძაბული ვარ, ვინმემ მწყერზე სროლა არ დამასწროსო”. აი, ეს თქვა და ერთბაშად წაშალა ის კარგი, რასაც ადრე ვფიქრობდი მასზე. ამის მერე წლები გავიდა და ერთად შემთხვევით მოვხვდით ნადირზე სანადიროდ. იქაც კიდევ ერთი დიდი მინუსი დაუწერა საკუთარ თავს, იმით, რომ აშკარად სხვისი მონადირებული ნადირი თავისად გაასაღა. არ ღირდა შელაპარაკება და კამათი თორემ ადვილად დავუმტკიცებდით, რომ თვითონ არ მოუნადირებია ის ნადირი!

ჰოდა, ასეა რა, ერთხელ, ორჯერ, გააფუჭებ ნადირობას შენ, რომ გგონია დიდი არაფერი დანაშაულით და მერე წესიერი მონადირე აღარ გაგიკარებს გვერდზე!!!

ნადირობაში კი უმთავრესი, მონადირე-ნამგალთა ურთიერთობა და ძმური სიყვარულია! რის გარეშეც ნადირობის ფასი კაპიკია!

”შენი წილი მარილი სუფრასაც და ნადირობასაც უნდა მოაყარო” (კრიმანჭული)

ხოდა მაშინ არის, ის ნადირობა ყველასთვის ერთნაირად სასიამოვნო, ჰოდა მაშინ დარჩება სხვა მონდირეს კარგი შთაბეჭდილება და მოგონება შენზე.

კიდევ ერთი ტიპი გვხვდება ”ვაი-ვავა მონადირეებისა”. ”ფარისევლები”!

ტიპები, სწორი და კულტურული ნადირობის ”პროპაგანდას” რომ ეწევიან და ჩუმი, ”მოყუჩებული” ბრაკონიერები არიან! მეძებრებიც, რომ სუფთა სისხლისა და სანაქებო ყავთ, მაგრამ მწყერზე მანოკით ბრაკონიერობენ! მინდორში მუხლის გაშლა თუ არ გინდათ, თქვენი, მეძებრის მუშაობით თუ არ გინდათ დატკბეთ, მაშ რაღად დაეთრევით სანადიროდ, ან ძაღლებს რაღატო ზრდით???  შუქ-ფარებით ისევ დასდევთ კურდღელს მინდორში. კაკაბ-ხოხობზე მაშინ ნადირობთ როცა ლაპები ყავთ. ამას აკეთებთ ჩუმად, ისე რომ თქვენმა ამხანაგებმა არ გაგიგონ, რომელთაც თავს ნამდვილ მონადირედ აჩვენებთ და ბუნების დამცველებად მოგაქვთ თავი.  ვგიჟდები რაა, გაიხედავ და ტიპი, სწორად ლაპარაკობს, შენი თანამოაზრე გგონია და ცოტა ხანში გაიხედავ და პირველი ბრაკონიერი ის არის. რადგან იმის ახლობელია და ამის ბიძაშვილი, არ ”ეშინია”. აუ, არც არავის არც მე ”მეშინია” ისე ვიბრაკონიერებ, ვერც ვერავინ ვერ მომკრავს თვალს, მაგრამ სინდის-ნამუსის,  ჩემი შვილის და ზოგადად მომავალი მონადირეების თაობის ”მეშინია”! არ მეტყვიან,  შენი მეხორცე კეთილებიცოო????

მე და ჩემნაირ მონადირეებს გულწრფელად გვიყვარს ჩვენი ბუნებაც და სამშობლოც!  თქვენ კი ”ფარისევლებო” მე, გიორგი სარიშვილი, რომანტიკოსი-მონადირე გეუბნებით ჩემი მონადირე-ნამგლების სახელით რომ თქვენ არც არავინ არ გიყვართ, საკუთარი სტომაქის გარდა და მინდორში თქვენი ადგილი არ არის!!!