კონსტანტინე გამსახურდიას "დიდოსტატის მარჯვენა" თავი 20 (ნადირობის სცენა)
XX
ადრე დააწვა გიორგის ჭაბუკურ მხრებს ომებსა და აჯანყებებში დანთხეული სისხლის კოშმარი.
ცნობილია, ვისაც სიყრმეში არ გაუხარნია, ვისაც ბავშვობაში სიჭაბუკე წამოსწევია, ხოლო სიჭაბუკეში – შუაკაცობის ტვირთი, მას მარადჟამს თან დაჰყვება გაცდენილი სიყრმისა და სიჭაბუკის დარდი.
ასეთნი მუდამ ჰკარგავენ წონასწორობას და ყოველთვის იმის ცდაში არიან, გვიან მაინც შეივსონ ეს დანაკლისი როგორმე.
მელანქოლია შეეყარა გიორგის, კაცმძულვარება შეეპარა მის გულს, ადრე მოსწყინდა მეფეს დარბაზობის გრძელი ცერემონიები და ხელმწიფის კარის გარიგების სასტიკი ეთიკეტი.
ჯერ მზრდელის, შემდეგ მარიამ დედოფლისა და მელქისედეკ კათალიკოსის მოსაწყენი შეგონებანი:
მეფე ხარ და ხამს…
მეფე ხარ და გმართებს…
მეფე ხარ და გევალება…
ასეთ წუთებში მეფედ არყოფნას ნატრობდა გიორგი.
როგორც კი შემოუტევდა უგუნებობა, აიყვანდა მალემსრბოლს უშიშარაისძეს და სეფე მეაბჯრეთაგანს ერთს, გავიდოდა მცხეთიდან, საფურცლეს გადაღმა, რომელიმე მუხის ქვეშ მიუგდებდა მონასპათ ცხენს, იხეტიალებდა ველად, მუხის გარშემო წრეს უვლიდა, უვლიდა წრეს და ბუნებაში განმარტოებული ეძიებდა მოოხებას გულისას.
წელიწადში ორჯერ, ირმის მყვირალობასა და წეროთა გადაფრენის თვეებში, ინით წვერს შეიღებავდა გიორგი, სელის სამოსელსა და სამოგვის წაღებს ჩაიცვამდა, აიყოლიებდა მდაბიორებს: მეხამლეს – დრუისძეს ქიტესას, მეჯინიბეს – გაბრიელ კოხრიჭისძეს, ბაზიერს – ესტატე ლომაისძეს, თავათ მეფე გლახუნა ავშანისძეს დაირქმევდა ხუმრობით.
მთელი კვირა გადაიკარგებოდნენ სიყრმის მეგობრები, ნადირობდნენ ნარეკვავის ტყეებსა და არაგვის ჭალებში.
საწოლის დარბაზის ბუმბულს მეცხვარეებთან ღამის თევას არჩევდა, მირთმეულ ირმის ცურს – სახელდახელოდ ტყეში შემწვარ მწვადებს.
მხოლოდ ასეთ წუთებში სჯეროდა გიორგის, რომ ეს ქვეყანა მარტოოდე საომრად არა ყოფილაო გაჩენილი.
იმ დროს ტევრები იწყებოდა ჯერ კიდევ ღართისკარის ციხესთან, შეუვალი ტყეებით იყო დაბურული საფურცლისა და მისაქციერის სანახები.
ნარეკვავის ხევის გაღმა-გამოღმა ჭოჭი იყო თვალშეუვლები, ბატებით, წეროებითა და ჭყიამპოთი სავსე.
როცა მთის ყურეში სადმე დაისვენებდნენ დაქანცული მონადირეები, ქიტესა ტიკს გადმოიღებდა და მოზვრის ყანწს გაავსებდა ღვინით, მხოლოდ ამ ყანწის გამოცლისას არ გაუვლიდა გიორგის სიყრმიდანვე თანდაყოლილი ფიქრი: მოწამლული არ იყოსო
ღვინო?
არც კარისკაცთა უტიფარი ლიქნა აწუხებდა ამ ტყეებში, არც მკვლელი უდარაჯებდა სადმე, არცთუ მომჩივანი ადიოდა
მის დანახვისას ხეზე.
სამი ღამე ათიეს ერთ წიფლის ქვეშ დანთებული ცეცხლის პირად. წეროების გადაფრენა ჯერ კიდევ არ იყო დაწყებული.
მხოლოდ კანტიკუნტად გაისმოდა გარიჟრაჟზე მარტოხელა წეროს ყივილი. ღაღანებდნფნ ჭაობის ბატები, ტყის ინდოურები სძოვდნენ ჯეჯილებს, ჭილყვავები უხმობდნენ მთებიდან გადმომდგარ ზამთარს.
უთენია ადგნენ. ინათლა თუ არა, წეროების ყივილმა შესძრა მონადირეთა გულები. დიდი გუნდი დაჯდა ნამუხვართან, ჩაუნისკარტეს შლამს.
სამ-სამი დახოცეს თითოთა. მზე შუბის ტარზე იდგა, როცა მოშივდათ კვლავ.
\\\”გლახუნავ, დღეს შენი ჯერია, გაიქე, ბატი ჩამოაგდე ერთი, მე და ქიტესა შამფურებს დავთლით, ფიჩხს მოვიტანთ, ესტატე ცეცხლს გააჩაღებს\\\”, ეუბნება გაბოი გიორგის, \\\”ოღონდ შორს არ წახვიდე, ამ იფნის ქვეშ დაგელოდებით\\\”.
გიორგი დაემორჩილა უფროსი მონადირის ბრძანებას. მიჰყვა მხარმარცხნით ჭაობებს.
მარტო შთენილს კვლავ შემოესია უსიამო ფიქრები, მიდის ჭალაში და მოუნდა ისევ წრის გარშემო ტრიალი. ბატების მთელი გუნდი აუფრინდა ცხვირწინ. ესროლა და დააცდინა.
ახალმა და ახალმა გუნდმა ბატებისამ ტყის სიღრმეში შეიტყუა. ყაყანით დგებოდნენ ისინი, გაისმოდა იხვებისა და ბატების გნიასი, ისეთი შთაბეჭდილება შეექმნა გიორგის, თითქოს იგინიც დასცინიანო მონადირეს ხელმოცარულს.
უკვე მობრუნებას აპირებს, მაგრამ რცხვენია თანატოლებისა.
მეხრე შემოხვდა ერთი ტალახში ამოგანგლული, გზა ჰკითხა.
ჭაობი გადალახა, იფნის ძირისაკენ აპირებდა შემობრუნებას, ცხვირწინ აუფრინდა მშვენიერი წერო, დურაჯისფერი ფრთები ჰქონდა, მიხაკისფერი მკერდი, მწყრისფერი ზოლებით მოხატული კისერი.
ესროლა ლელიანში ჩამჯდარს, მძიმედ ადგა წერო, ჭოჭში დაეცა მის თვალწინ, მიეახლა მონადირე, ისრის მონაცვლებას აპირებდა, ცალი ფეხით სკუპ, სკუპ, ლაქაშებში გაუჩინარდა, მერმე ადგა ისევე და გადაფრინდა შორს.
გამოუდგა გიორგი, ასეთი წერო განსაკუთრებით უყვარდა მას. დაუზოგავად მიტოპავდა ჭაობებში, მიარღვევდა წელამდის მოწვდენილ ლაქაშს, გაფრთხილებული ფრინველი ისევ გადაინაცვლებდა ადგილს.
როცა ისარი მიაწია, როგორც იქნა, და წერო დაიკიდა ქამარზე, მიიხედ-მოიხედა, ეუცნაურა გარემო. თვალუწვდენელი ლაქაშები იყო ირგვლივ, ლაქაშები, ჯაგები და ღიჭიანი.
ისრები შემოელია.
გარეული ტახები დაშლიგინებდნენ ლაქაშებში, მშველი დაფრთხა მის თვალწინ, ისკუპა, ლელიანში გადაეშვა და მოუსვა საშინელის სისწრაფით.
შესდგა ბორცვზე გიორგი, ხედავს ლაქაშში ჩაფლული გამალებული გარბის მშველი, მხოლოდ ყურები მოუჩანს და ასე ეგონება კაცს, მშველი კი არა, რომელიღაც ფრინველი მიფრინავსო ლაქაშების ზედაპირზე.
ტბას წააწყდა გიორგი ვარხვებით, ბატებით და წეროებით გავსილს, აფრინდნენ საშინელი გნიასით ტყიერნი, მეხის ღრუბელივით დააბნელეს ცა.
და როცა წეროების გუნდს თვალი მიაყოლა ჩრდილოსაკენ გაფრენილს, ხედავს: კავკასიონის წოწოლა მწვერვალზე ცეცხლშემოგზნებული ეკლესია აღმართულა, გუმბათამდის მისწვდენია ხანძარი.
თვალს მოიფშვნეტს, კვლავ გასცქერის მთას, ლაპლაპებს ცათამწვდენი კოცონი, იწვის \\\”უფლის სახლი\\\”, ისევე, როგორც იმ საღამოს ოლთისში.
პირჯვარი გადაიწერა, თვალები დახუჭა, სამხრეთისაკენ შემოიქცა, მაგრამ აღარ იცის, საით წავიდეს. ეუცხოვა გარემო ანაზდად.
ჰაუო, დაიძახა, არც მეხრე გამოეხმაურა საიდანმე, აღარც მონადირე სჩანს შემთხვევით გამვლელი.
მიჰყვება შეძრწუნებული გიორგი ღიჭიანით დაბარდული ჭაობების კიდეს.
და ეჩვენება, ქცეულიყოს თითქოს ნაბუქოდონოსორ ბაბილონის მეფედ, რომელიც კაცთაგან განიდევნა და თივასა სჭამდა, ვითარცა ზროხა, ცვარისაგან შეიღება სხეული მისი, თმანი მისნი, ვითარცა ლომთანი გახდიდდეს, ფრჩხილნი ვითარცა ლომთანი ექცეს იერუსალიმის შემმუსვრელს.
ნასამხრალზე ძლივს მიაღწია იფნის ძირად სამოსდაფხრეწილმა და ლაფში ამოსვრილმა გიორგიმ. ბირკას მოეცვა თმა-წვერი, ლოყები დაეკაწრა ღიჭიანს.
ეუცნაურა მონადირეებს ფერნამკრთალობა მეფისა, ბალღობის შემდეგ არ ენახათ ასე შემკრთალი გიორგი – \\\”უშიშო, ვითარცა უხორცო\\\”.
\\\”რა მოგივიდა, გლახუნავ?\\\”
ეკითხება ესტატე.
\\\”ალი ხომ არ შემოგყრია, ჭოვ!\\\”
გიორგიმ თავი დააქნია, ჩრდილოეთისაკენ გაიხედა, ეკითხება ესტატეს:
\\\”იმ წოწოლა მთაზე ეკლესია იწვოდა წეღან, ხომ არ დაგინახავთ რომელიმე თქვენგანს?\\\”
\\\”ეკლესიაო?\\\”
ესტატეს ეუცხოვა ასეთი კითხვა.
\\\”შენ ცუდად ხომ არ გეძინა, გლახუნავ, წუხელ, მოგეჩვენებოდა ალბათ, იმ მთაზე ეკლესიას რა უნდოდა, შე კაი კაცო?\\\”
წაისაუზმეს მცირედი და აიყარნენ მონადირენი კვლავ.
გიორგიმ აიჩემა, თემშარაზე გადავიდეთ და საფურცლეში ვინადიროთო. დანარჩენებს არაგვის ჭალებში სურდათ გადასვლა.
ტყეში ღამენათევს და ჭაობებში უსაზმნოდ ნარბენს, წვივის ტკივილი განუახლდა გიორგის. იცოდა: არაგვის ჭაობებში ნადირობისას წყალში გატოპვა მოჰყვებოდა. რადგან ეს ასეა: გადმოღმა დაჰკოდავ წეროს, შესაძლოა გაღმა დაეცეს რიყეზე.
მაინც დაეთანხმა მეგობრებს.
შემოდგომის წყნარი საღამო იყო, კავკასიონის მწვერვალებს ღრუბლების უბეში შეეყოთ თავი, გახიდულიყვნენ ცასა და მყარს შორის მთები.
ნისლი დგებოდა არაგვის ჭალებიდან, ფერხთით ეფინებოდა იისფერ კორდებს.
ქიტესა გამოვიდა პირველად ტყიდან. არაგვს გადაჰხედა და ესა სთქვა:
გახსოვს, ჩვენს ბიჭობაში, გლახუნა, ისრით რომ დაჰკოდე იმ რიყეზე წერო? აფრინდა ის ტიალი და გადაეშვა შუაგულ არაგვში\\\”.
\\\”როგორ არ მახსოვს, ქიტესა, მახსოვს\\\”.
ნაღვლიანად მიუგო გიორგიმ და თავათაც გადახედა არაგვის ნაპირებს, თითქოს მანდ დარჩენიაო სიყრმე.
მერმე, შენ არ დაგვიჯერე, გლახუნავ, წყალში შესტოპე უჩვენოთ. ორი წერო მხრებზე გეკიდა. მიჰყევი ცურვით დაკოდილ წეროს, ორი მოკლული წაგართვა წყალმა, მისდევ და მიჰყვები, აღარ იცი, რომელს გამოუდგე.
გადავეშვით მე და გაბოი, იმ მუხნარს ქვევით წამოვეწიეთ ძლივს, მერმე ის იყო ყურებით დაგითრიეთ, წეროები წყალმა წაგვართვა.
\\\”კარგი, მამა გიცხონდებათ, ნუ ჩხუბობთ წყალწაღებულ წეროების გამო\\\”.
ამბობს გაბოი და იღიმება.
\\\”ეჰ, იმ წეროებსავით წაიღო ჩვენი სიჭაბუკე არაგვმა\\\”, – ამოიოხრა ესტატემ.
\\\”არაგვმა, თუ დრომ?\\\”
სიტყვა ჩააგდო გიორგიმ, ესტატემ არაგვს გადახედა, გიორგის ეუბნება:
\\\”დაინახე, იმ ორკუზიან გორაკზე ვიღაც ჭაბუკი ავიდა ხეზე?\\\”
გიორგი თავიდანვე ხედავდა არაგვის გადმოღმა, ორკუზიან გორაკზე, ერთი ბორცვიდან მეორეზე გადაირბინა ვიღაც კაცმა და ნეკერჩხლის ხეზე აძვრა.
შეკრთა, ალბათ მიცნო, სავედრებელი ჰქონდესო რაიმე, მერმე რომელიღაც ფრინველი დაიჭირა იმ ჭაბუკმა ხეზე, უბეში ჩაისვა, მეორე ბორცვის თხემამდის მიაღწია და იქ გაუჩინარდა.
\\\”ვინ დაინახა ის კაცი პირველად?\\\”
ეკითხება მეგობრებს გიორგი.
მეო, მიუგო ესტატემ.
\\\”საიდან გაჩნდა ის ჭაბუკი იმ გორაკზე, ან სად გაჰქრა ბოლოს?\\\”
\\\”მეც მიკვირს, არ ვიცი სწორედ\\\”.
უპასუხა ესტატემ.
განცვიფრდა გიორგი. მზე ჯერ კიდევ მაღლა იდგა, ბორცვი სავსებით შიშველი იყო, წითელ-ყვითელი სამოსი ეცვა იმ კაცსა, ბარისაკენ რომ დაძრულიყო, უთუოდ შენიშნავდნენ მონადირენი.
მე თავათ ვნახე, ის ფრინველი როგორ შეიპყრო, მეორე ბორცვამდის მიაღწია და მიწის ნაპრალში ჩაძვრაო ალბათ.
გულადი იყო გაბოი, მაგრამ ყველაზე მეტად მას ეშინოდა გრძნეულისა. ხელი ავიღოთ სატანის ძებნაზე, პირჯვარი გადავიწეროთ, საფურცლისაკენ გავუდგეთო გზას.
ახლა მთლად უცნაური ამბავი წამოიწყო მან:
\\\”შენ ხომ გახსოვს, გლახუნა, ხერკის ციხეში რომ გამგზავნე გასულ შაბათს?\\\”
\\\”მახსოვს, როგორ არა, გაბრიელ\\\”.
\\\”ცოტა არეული მოვბრუნდი უკან, საჯინიბოში შემხვდი, რა მოგსვლიაო? მკითხე\\\”.
\\\”ეგეც მახსოვს, გაბრიელ\\\”.
\\\”მიზეზი არ მითქვამს, არა?\\\”
\\\”არა, არ გითქვამს მიზეზი\\\”.
\\\”მაშ თუ სიმხდალეს არ შემწამებ, გლახუნა, ახლა გიამბობ წვრილად. საღამო ჟამს ცხენს მოვაჭენებდი ხერკიდან. როცა ღართისკარს ერთი ეჯის მანძილზე მოეახლები, წიფლნარი არის ერთი, სავსებით მეჩხერი. ჰოდა, იმ წიფლნარის პირად ვეებერთელა მუხა დგას ერთი, შენც ხომ შეგინიშნავს ეს მუხა, გლახუნა?\\\”
\\\”შემინიშნავს, როგორ არა, გაბრიელ\\\”.
\\\”ალბათ ესეც შეგინიშნავს: ვიდრე იმ მუხამდის მიაღწევდე, ქარაფების კიდეს მოჰყვება დამრეცი გზა, ამ გზიდან დიდხანს უყურებ იმ მუხას.
სწორედ იმ ადგილამდის მივაღწიე. ვხედავ, ვხედავ და რას ვხედავ? წითელ-ყვითელით მორთული ვაჟი გამოვიდა ერთი, წითელი მამალი გამოეჩრა იღლიაში. სამჯერ შემოუარა იმ ყმაწვილმა მუხას, სამგზის აკოცა ხეს, შემდგომ ამისა თავი წააცალა მაალს, სისხლი აპკურა გარშემო მუხას, მამალი წაიღო და გაუჩინარდა ტყეში\\\”.
ყველანი გააოცა ამ ამბავმა. საფურცლისაკენ აპირებდნენ წასვლას, ახლა გიორგი გაჯიქდა:
\\\”ვაჟკაცები არა ვართ? ოთხ მონადირეს რას დაგვაკლებსო ერთი ეშმაკი?\\\”
წეროები მოიხსნეს მხრიდან, ხეებზე დაჰკიდეს, მშვილდისრები მოიმარჯვეს, ოთხივე მხრიდან მოუარეს ბორცვს.
ყველაზე ადრე გიორგი ავიდა გორაკზე.
შენიშნა: შიშველი ბორცვის ზეთავზე მოჭრილი გვიმრა იყო მოქუჩებული. სუნთქვაშეკრული აკვირდებოდა გიორგი, მაგრამ ვერავინ ნახა გვიმრის ქვეშ. ერთი რამ შეამჩნია მონადირის მახვილმა თვალმა: ტოკავდა მიწიდან ამოშვერილი, შიშველი ჯოხი, ხტოდა და ფეთქავდა მასზე მიბმული ჩიტბატონა ჟამიდანჟამზე.
შეტოკდებოდა ჯოხი, ზეახტებოდა, შეიფრთხალებდა ჰაერში ჩიტი, კვლავ დაახტებოდა ჯოხს, კიდევ შეტოკდებოდა წნელი, დაიწყებდა ფფთქვას დაბმული ჩიტი.
ბორცვის ზეთავზე მოექცა გიორგი და ხედავს: კაცის სიმაღლე ორმოში განაბულა წითელ-ყვითელ ჩოხაში მორთული ვაჟი.
ჩოხა მისი ბირკას დაეხუნძლა, თმა გაბურძგნოდა, ბჟიტის ნაკრტენივით უსუსური წვერი მოსავდა მის ნიკაპსა და ყვრიმალებს.
როცა ოთხივე მშვილდოსანი თავზე წამოადგა, შეკრთა და გაფითრდა ორმოში მჯდომი.
\\\”ჰეი, ვინა ხარ, ჭაბუკო, მანდ?\\\”
შეეკითხა განცვიფრებული და გახარებული გიორგი, რაკი დარწმუნდა, რომ მის წინაშე ხორციელი ადამიანი იდგა და არა ეშმაკეული. მერმე დააკვირდა ამ ჭაბუკს, სახეც ეცნაურა და სამოსიც. ოღონდ ჩოფურა იყო იგი, ახლადმოხდილი უნდა ჰქონოდა ყვავილი, სვირინგები ზედ აჩნდა ჯერაც. ეს უშლიდა ხელს გამოცნობას ოდესღაც ნახული სახისას.
\\\”თუ მართლაც მონადირე ხარ და არა გრძნეული, მაგ ორმოში რას იმალები?\\\”
შეეკითხა ესტატე უცნობს.
\\\”ზოგი ორმოში ნადირობს, ზოგიც ტყეში, გააჩნია, ვის როგორ ეპიტნავება, ბატონო\\\”.
ესტატე ხან ჭაბუკს უთვალთვალებს, ხანაც ჩიტს. თუ ამ კაცს ამნაირ ფრინველისათვის მოუცლია, კანაფით რად დაუბამსო ჯოხზე? თანაც არ სჯერა, რომ ეს ჭაბუკი მართლაც მონადირეა და არა გრძნეული.
ვაჟი მონუსხულივით შესცქერის გიორგის, მასაც ეცნაურა იგი, მაგრამ მისი წითური წვერი და მწირული ჩაცმულობა ებლანდება თვალში.
ამ დროს ესტატემ უჩურჩულა გიორგის:
\\\”არ დაიჯერო, გლახუნა, ეგ კაცი ან გრძნეულია, ან მპარავი, დილეგიდან გამოქცეული\\\”…
ვაჟმა სახელი \\\”გლახუნა\\\” გაიგონა, ეცნაურა კიდევაც, ალბათ ვცდებიო, გაიფიქრა და კიდევ შეხედა გიორგის.
\\\”რაზე ნადირობ, ჭაბუკო, მაინც?\\\”
\\\”მიმინოზე, ბატონო\\\”.
მიუგო ვაჟმა.
\\\”მიმინოზეო? როგორ? რაგვარად?\\\”
\\\”აი, ამ ჩიტს ხომ ხედავ, ბატონო, აჰა, ეს ბადეც\\\”
ესა სთქვა, ჯოხი ასწია ცალი ხელით, დააწყებინა კვლავინდებურად ფეთქვა, მეორე ხელით კუნჭულიანი ბადე ზეასწია გრძელ ჯოხზე დაგებული.
\\\”მიმინო ამ დროს გამოდის საირაოზე. რა დაინახავს ციდან ამ ჩიტის ფეთქვას, იფიქრებს: გაბმულაო კაკანათში ჩიტი, დავეცემი და გავიტაცებო. ჩამოუქროლებს, დააცხრება თუ არა, მე გვიმრის ქვეშ დამალული ვარ ორმოში, მყისვე წამოვაცვამ აშრიალს თავზე\\\”.
მონადირეები განცვიფრდნენ, ამგვარი რამ ჯერ არ სმენოდათ.
გიორგიმ იცოდა მიმინოზე ნადირობის ამბავიც, მაგრამ მისი ირანელი ბაზიერები სულ სხვაგვარად ნადირობდნენ მიმინოზე.
\\\”სადაური ხარ, ჭაბუკო?\\\” ეკითხება გიორგი ვაჟს.
\\\”ლაზი გახლავარ, ბატონო\\\”.
\\\”ლაზი თუ ხარ, აქ რა გინდოდა მერმე?\\\”
\\\”გიორგი მეფის ტყვე გახლავარ, ბატონო\\\”.
გიორგი უფრო მეტად გააოცა ამ ამბავმა. ლაზები არასოდეს შეუპყრია მის ლაშქარს. ოლთისიდან წამოსხმული ტყვეები მოაგონდა, მაგრამ მათ შორის ბერძენი იყო ბევრი, სომხებიც ერია მათ შორის, ბერძნები კალატოზებად დააყენა, ხოლო სომხები გაათავისუფლა. ლაზიო? ლაზი არ მოაგონდა არც ერთი.
ამიტომაც შეეკითხა ხელახლა უცნობს:
\\\”ლაზიკიდან ხარ აქ მოყვანილი?\\\”
\\\”არა, ფხოვიდან, ბატონო\\\”.
\\\”რა გვარისა ხარ, ყმაწვილო?\\\”
\\\”არსაკიძე ვარ, ბატონო\\\”.
\\\”ფხოვში რა გინდოდა, ბედშავო ლაზო?\\\”
\\\”მამაჩემი კვეტარის ერისთავის კირითხურო იყო, ბატონო\\\”.
\\\”ახლა სადღაა მამაშენი, ჭაბუკო?\\\”
\\\”კვეტარის აღებისას მოჰკლეს სამეფოის სპათა\\\”.
გვარი მოაგონდა გიორგის, შორენამ რომ ახსენა კოლონკელიძის ციხეში იმ საშინელ საღამოს.
ისევ მიუბრუნდა არსაკიძეს:
\\\”განა ეკლესიებს აგებდა კოლონკელიძე?\\\”
\\\”ერთ დროს ეკლესიებსაც ვაშენებდით მე და მამაჩემი, მაგრამ ერთბაშად რწმენა შეიცვალა ერისთავმა, ეკლესიების შემუსვრა დაიწყო და ციხეების აგებას შეუდგა\\\”.
გიორგი დადუმდა, ახლა ესტატე შეეკითხა არსაკიძეს:
\\\”ე, მანდ ხეზე რა დაიჭირე წეღან?\\\”
\\\”დაგეშილი მიმინო გამექცა და იგი შევიპყარ\\\”.
ესა სთქვა და წითელი სახამლავით მხარშეკრული მიმინო ამოიყვანა ორმოს ფსკერიდან არსაკიძემ და აჩვენა მონადირეებს.
როცა არსაკიძე ორმოდან ამოვიდა, მყისვე მიეჭრა გახარებული ესტატე, ათვალიერებდა ტერფიდან თხემამდის, თანაც უღიმოდა უცხოს.
\\\”ესტატე, ეგ ხომ არ იყო ის ვაჟი, მამალი რომ დაჰკლა მუხის ძირას?\\\”
ეკითხება ლომაისძეს მეფე.
ესტატემ თავი დაუქნია.
\\\”ეგ იყო ის ვაჟი, გლახუნა\\\”.
გიორგი არსაკიძეს მიუბრუნდა:
\\\”ახლა ეს მითხარი, ჭაბუკო, მამალი რად დაგიკლავს მუხის ძირას იმ დღეს?\\\”
\\\”ყვავილი მოვიხადე გასულ კვირას, ბატონო, ამადაც შევსწირე წითელი მამალი ღვთაებას\\\”.
\\\”სად იციან ასეთი რამ?\\\”
\\\”ჩვენში, ლაზიკაში, ბატონო,\\\”
არსაკიძემ მხრები შეუხსნა მიმინოს, მარცხენა ცერზე ტყავის თათმანი გადაიცვა, მიმინო შეისვა ზედ. მერმე მარჯვენა ხელი გადაუსვა თავიდან ბოლომდის, მოეფერა, დაუყვავა ტყიერს.
გაბოროტებულ თვალებს უბრიალებდა უცხოებს მიმინო.
არსაკიძე წინ მიდიოდა, ოთხივენი უკან მისდევდნენ, გახარებულნი უცდიდნენ, რა მოხდებოდა ახლა.
არაგვის რიყეზედაც არ იყვნენ მიღწეული, ფშანიდან წამოფრინდა წერო. გიორგი ყმაწვილივით აღტაცებული შესცქეროდა, თუ როგორ მიუტია არსაკიძემ გაფრენილს მიმინო.
თავდაპირველად გაასწრო წერომ, აიჭრა ცაში, მხარგაშლილი ებრძოდა ჰაერს, თვალი მიატანეს მონადირეთა. მიმინომ კამარა ჰკრა, ერთ წუთში გადაევლო თავზე, მერმე განზე წავიდა წერო, აქაც გაუსწრო მტაცებელს და მოუსვა დასავლეთისაკენ, მცირე ხანს ჩამორჩა მიმინო, მერმე ერთბაშად წამოეწია ფრინველს, ჭანგებით მისწვდა და ლანდის უსწრაფესად ძირს დასცა წერო.
დაუწრუწუნა არსაკიძემ მიმინოს, სულგანაბული მიეპარა, დაუყვავა, თავზე ხელი გადაუსვა, ჯერ შუათანა ჭანგი გაუმართა, მერმე სათითაოდ სხვა დანარჩენი, ჯიბიდან ხორცის ნაჭერი ამოიღო, წერო გამოაცალა, საქნიერი შეაჩეჩა კლანჭებში.
სისხლი მოწანწკარებდა სურის ყელივით მოღერილ კისრიდან წეროს, მხრები დააბარტყუნა, ფეხები გაასავსავა, უსუსური, უცნაური ხმა გაიღო კისერგამოღადრულმა, სითეთრე გადაეკრა თვალებზე და უმწეოდ, უდრტვინველად მიენდა სიკვდილს.
გიორგი გვერდით მისდევდა არსაკიძეს, თვალს არ აშორედა მის მიმინოს.
\\\”ეს მიმინო სად დაგიჭერია, ჭაბუკო?\\\”
\\\”საფურცლეში, ბატონო\\\”.
\\\”ეს შავი მიმინო როგორი მონადირეა?\\\”
\\\”შავი მიმინო კარგი დამჭერია, ბატონო, მაგრამ ძნელად საგეშია, უხასიათოა, ჯიუტი, თავნებაა და შორს მიდის\\\”.
\\\”ჟანგისფერისთვის რას იტყვი?\\\”.
\\\”ჟანგისფერი ბედოვლათია\\\”.
\\\”წითელი?\\\”
\\\”წითელი შავსაც სჯობია და ჟანგისფერსაც, ბატონო. ყველას ფოლადისფერი სჯობია, ტანსრულია, ადრე იგეშეა, თვინიერია და გამგონე\\\”.
მცირე ხანს უხმოდ მიჰყვებოდა არსაკიძეს გიორგი, შორენასთვის ფიქრობდა ამ წუთში, კვეტარის ციხის აღება მოაგონდა, კოლონკელიძისათვის თვალების დაწვა, კვლავ მოეშხამა საწუთროება.
გზაში წამოეწიენ ტყვეებს მეფე და ზვიადი. ლოყებდახოკილი იჯდა ცხენზე შორენა, არსაკიძე გვერდით მისდევდა მხრებგაკრული ცხენდაცხენ.
\\\”რა მოხდენილი ჭაბუკი იყო, როგორ დაუგლახებია ტყვეობას ბედშავი?!\\\”
ეს გაიფიქრა გიორგიმ და კვლავ მიმართა არსაკიძეს:
\\\”შენ გეტყვი, ჭაბუკო, რას აკეთებ მცხეთაში ამჟამად?\\\”
\\\”ჩინებული ოსტატია ფარსმანი, მაგრამ თავნეაბა ფრიად, სხვათა თათბირს ჩირად არა სთვლის, ძნელია მასთან მუშაობა, ბატონო\\\”.
\\\”თავისუფალი მუშაობა თუ შეგიძლია, ჭაბუკო?\\\”
\\\”რისთვის არა, ბატონო, ცხრაკარის ეკლესია მე ავაგე ორი წლის წინად\\\”.
გიორგის ნახული ჰქონდა ეს საყდარი.
\\\”ჩვენში თუ აგიგია რაიმე?\\\”
\\\”ითვალისის ეკლესია დავასრულე წრეულს\\\”.
ითვალისიც ძლიერ მოსწონდა გიორგის.
\\\”მელქისედეკ კათალიკოსი და გიორგი მეფე სვეტიცხოველის აგებას აპირებენ, თუ იმარჯვებ, შენ მოგანდობს ამ საქმეს მეფე\\\”.
\\\”მე ვინ მიჩვენებს მერმე მეფეს?\\\”
ხვალ სასახლეში მოდი, მე წარგადგენ გიორგი მეფესთან\\\”.
მონადირეებს გაეღიმათ ამის გამგონეთ.
არსაკიძემ ეს შეამჩნია, თავათაც ღიმილით შეჰხედა იმ კაცს, რომელსაც გლახუნას უძახოდნენ მონადირენი, მდაბიორის ჩაცმულობას მისას თვალი შეავლო კვლავ და ეს გაიფიქრა მხოლოდ: ალბათ მატყუებსო ეგ წვერწითელა კაცი.
შეღამდა უკვე.
ბინდი დაეშვა არაგვის ჭალებზე, ტყეებში არ ისმოდა ჩქამი, ცაზე გაკრული წეროების ქარავნები ჩრდილებივით მიჰქროდნენ სამხრეთისაკენ. ყიოდნენ ჩამორჩენილი, მარტოხელა წეროები. ერთადერთი ვარსკვლავი კიაფობდა მხოლოდ.
წითლად და ყვითლად ქათქათებდნენ კავკასიონზე დაზვინული ღრუბლები შორეთში.
როცა მუხნარისას ციხის კარები გაუღეს მეციხოვნეებმა მონადირეებს, გიორგი შიგ შესვლამდის შემოტრიალდა, თეთრზუჩიან მწვერვალებს მიჰხედა, წოწოლა მთაზე ცეცხლშემოგზნებული ეკლესია იწვოდა კვლავ.
პირჯვარი გადაიწერა შემკრთალმა და ციხეში შევიდა უსიტყვოდ.
DatuNiko გაიხარე პირიქით მოხარული ვარ თუ ცოტათი მაინც მოვახერხე ბაზიერელების გახალისება და გავახსენე ის პირველი ემოციები რომელიც ამ ნაწარმოების პირველად წაკითხვის დროს ეუფლება კაცს
dudu-duda-ს პატივდებული მ ა დ ლ ო ბ ა!40 წლის წინანდელი სიამოვნება გამახსენე/მაშინ წავიკითხე/. ასეთი დიდოსტატი მწერლების თანამემამულეებს - ვისაც არ წაუკითხავს მათი ნაწარმოები და ,,ჰარი პოტერის" თაყვანისმცემლებად მოაქვთ თავი, ნუ მოთხოვთ საქართველოს - ქართველურ სიყვარულს, შეიბრალეთ ისინი.
ნამდვილად მართალი ბრძანდებით ბატონო დავით ვისაც ეს ნაწარმოები არ აქვს წაკითხული ნამდვილად ნახევარი ქართველობა არ შეუგვრძნია. ჩემი საყვარელი წიგნია. ჰარი პოტერიც მაქვს წაკითხული მართალია მისი ავტორიც დიდი ტვინით არის დაჯილდოვებული მაგრამ ასეთი ტვინის წყალობით ჯობდა რაიმეს მომცემი შეექმნა.
ვებ-გვერდზე გამოქვეყნებული მასალის გამოყენების ყველა უფლება ეკუთვნის საიტი "www.bazieri.ge"-ს ადმინისტრაციას. ამ მასალის (თუ მასალას სხვა რამ არ აქვს მითითებული) ნაწილობრივი ან სრული გამოყენება საიტი "ბაზიერი"-ს ადმინისტრაციასთან წერილობითი შეთანხმების გარეშე ან წყაროს: www.bazieri.ge-ს მითითების გარეშე დაუშვებელია !!!
gogita12 გავიხსენოთ "ბაზიერის" პირველი ტურნირი ❤ 
