სა­ქარ­თვე­ლოს გა­მორ­ჩე­უ­ლი კუ­თხე ხევ­სუ­რე­თი თა­ვის უნი­კა­ლუ­რო­ბით ყვე­ლას იზი­დავს. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ხევ­სუ­რეთ­ში ძა­ლი­ან ცოტა მა­ცხოვ­რე­ბე­ლია, იქ უნი­კა­ლურ ტრა­დი­ცი­ებს დღემ­დე იცა­ვენ... ეთ­ნო­ლო­გი გი­ორ­გი გი­გა­უ­რი გვე­სა­უბ­რე­ბა ტრა­დი­ცი­ებ­ზე, რომ­ლის შე­სა­ხე­ბაც ქარ­თვე­ლე­ბის უმე­ტე­სო­ბას არ სმე­ნია:

ნა­დი­რო­ბა ერთ-ერ­თია იმ ტრა­დი­ცი­ულ საქ­მი­ა­ნო­ბა­თა­გან, რომ­ლებ­საც სვა­ნეთ­ში დღე­საც მის­დე­ვენ. ჯიხ­ვის ხორ­ცის კუბ­და­რიც იქ კვლავ დე­ლი­კა­ტე­სი და გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი სტუმ­რის­თვის გა­მორ­ჩე­უ­ლი პა­ტი­ვია. ალაგ-ალაგ, სოფ­ლებ­სა თუ რა­ი­ონ­ში შეხ­ვდე­ბით ძველ, გა­მოც­დილ მო­ნა­დი­რე­ებს და მათ ახალ­გაზ­რდა მიმ­დევ­რებს, რომ­ლე­ბიც თა­ვი­სუ­ფალ დროს კვლა­ვაც მი­ა­შუ­რე­ბენ მთებს და საკ­მა­ოდ რთულ გზებ­სა და უღელ­ტე­ხი­ლებ­ზე, რის­კის ფა­სად, კლდის თა­ვი­სუ­ფალ ბი­ნად­რებს, თა­ვად სვა­ნე­ბი­ვით უდ­რეკ ჯიხ­ვებს უსაფ­რდე­ბი­ან.